Ik ben Louis Clincke, 35 jaar, geboren in Eeklo en in 2017 de liefde gevolgd naar Lembeke.
Ik werd in 2013 slachtoffer van een zwaar verkeersongeval waarbij ik werd aangereden op mijn oldtimer motorfiets.
Het verdict was zwaar: een dubbele open beenbreuk, complexe bekkenfracturen, een gebroken heupkom en 2 dubbele open polsbreuken. Één voor één met de daar bij horende zenuwschade. Verder waren ook mijn darmen gescheurd en had ik een klaplong.
Ik werd onmiddellijk opgenomen op intensieve zorgen en kroop door het oog van de naald. Dokters gaven me slechts 3% kans op overleven.
Na 16 dagen coma kwam ik terug bij bewustzijn. Zonder mij maar iets te herinneren van wat er precies was gebeurd brak er een periode aan van intensief verplegen en revalideren.
Ik onderging wekelijks operaties aan ledematen en darmen.
Mijn polsen bleken niet in de juiste positie hersteld waarvoor deze voor een tweede keer werden gebroken in een poging deze opnieuw recht te plaatsen. Op deze manier was de kans het grootst dat mijn handen en polsen naar de toekomst toe zo functioneel mogelijk konden blijven.
Voor mijn bekken besloten de artsen hetzelfde te doen, mijn bekken werd na maanden van fixatie opnieuw gebroken om de kans om ooit opnieuw te kunnen stappen mogelijk te maken.
De aanleg van een colostoma (een uitgang van de dikke darm in de huid van de buik) die uiteindelijk 1,5 jaar ter plaatse bleef moest ervoor zorgen dat mijn stoelgang niet meer in mijn buik terecht kwam waardoor mijn darmen de kans kregen te herstellen.
Niet tegenstaande de verschillende medische interventies bleek het revalideren door de vele complexe fracturen niet zo evident. Ik moest iedere handeling (zowel grove motoriek als fijne motoriek) opnieuw aangeleerd krijgen. Hierbij was het echter niet mogelijk om op mijn benen te steunen (cfr. been- en bekkenfractuur) en kon ik eveneens mijn handen/ armen niet gebruiken omwille van de fracturen aan beide polsen. Revalideren gebeurde dan ook met de nodige hulpmiddelen (staplanken/ looprekken/ (elektrische) rolwagens) en intensieve kinesitherapie.
Op 14/06/2014 kon ik na een lange hospitalisatieperiode van 379 dagen ( = 1 jaar en 14 dagen) , met meer dan 40 operaties, eindelijk terug naar huis om ambulant verder te revalideren, een periode die nadien nog zo een 2-tal jaar in beslag zal nemen.
Ik ervaarde mijn terugkeer naar de maatschappij als een grote uitdaging. Het gebruik van trappen, de oneven (voet)paden en het voor mezelf zorgen waren enkele van de grootste moeilijkheden.
Ook tijdens de ambulante revalidatie onderging ik nog verschillende operaties, zo werd mijn stoma eind 2014 verwijderd en werd er een totale heupprothese geplaatst begin 2016.
Ik had nood aan een uitdaging en na lang zoeken en proberen kwam ik uit bij wielrennen, wielrennen voor mensen met een fysieke beperking. Ik fiets in de categorie C4, de categorie voor mensen met een lam onderbeen/onderbeenamputatie. Al snel werd duidelijk dat er meer in zat en werd ik na enkele wedstrijden opgepikt vanuit het belgisch paralympisch comité.
In 2018, mijn debuutjaar, behaalde ik meteen brons op het wereldkampioenschap in Italië. Dit op een stevige wedstrijd van 86 km met 660 hoogtemeters en een gemiddelde snelheid van 43.7 km/h.
2019 kende voor mij een slechte start. Ik raakte in februari opnieuw betrokken bij een verkeersongeval. Tijdens training werd ik aangereden door een bestelwagen met paardentrailer.
Een complexe elleboogfractuur en een barst in mijn zitknobbel trokken een streep door het voorjaar.
De periode van tegenslag was jammergenoeg nog niet voorbij. Door een uitzonderlijke knieblessure moest ik tweemaal een ingreep ondergaan thv de knie. De eerste ingreep vond plaats in september 2019 en de tweede in februari 2021.
De jaren 2020 en 2021 werden zo opnieuw 2 jaar in teken van revalideren. Professor Bellemans was duidelijk, ik moest mijn doelen aanpassen want geen paralympische spelen voor mij in Tokyo 2021.
Naast het revalideren van de knieblessure werd ik in november 2019 getroffen door het Steven Johnson syndroom, een zeldzame huidaandoening waarbij de huid en slijmvliezen loslaten.
Dit syndroom treft 1 op 250 000 mensen per jaar. Een opname in het ziekenhuis hiervoor was noodzakelijk. Dit syndroom, inclusief een ziekenhuisopname herhaalde zich in maart 2022.
Door mijn wilskracht en doorzettingsvermogen verkeer ik ondertussen opnieuw in topconditie en verbaas ik niet alleen mezelf maar ook mijn honderden volgers door het behalen van meerdere podiumplaatsen op het hoogste niveau.
Vanaf nu is het uitkijken om mij te kwalificeren voor de Paralympics ( = topsportequivalent van de Olympische Spelen voor sporters met een fysieke beperking) die doorgaan in 2024 te Parijs.
louisclincke.com 